Το
καγιάκ ποταμού είναι μικρότερο και λίγο λιγότερο σταθερό, αλλά είναι πολύ πιο ευέλικτο από το τουριστικό (καγιάκ θαλάσσης). Είναι πιο ανθεκτικό στην κατασκευή του για να αντέχει τα χτυπήματα στην κοίτη του ποταμού. Συνήθως έχουν περίπου 2,4 με 2,8 μέτρα μήκος με στρογγυλεμένη κύτη και η γάστρα τους είναι σχεδιασμένη να έχει μικρότερη επαφή με το νερό. Σε όλα τα
καγιάκ ποταμού κάθεστε μέσα στο σκάφος και δεν έχουν πηδάλιο.
Greek Water from Fernando Ayuso on Vimeo.
Τα καγιάκ ποταμού κατασκευάζονται από πολλά διαφορετικά υλικά, συχνά γίνονται και από πλαστικό που όμως δεν προσφέρει το μικρό βάρος και την ακαμψία του fiberglass. Ορισμένα νεώτερα καγιάκ ποταμού κατασκευάζονται από το ανθεκτικό και πολύ ελαφρύ kevlar.
Το υλικό έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην τιμή του καγιάκ. Το πλαστικό είναι το λιγότερο ακριβό, αλλά και το βαρύτερο. Το fiberglass είναι ελαφρύτερο από το πλαστικό, αλλά κοστίζει κάτι περισσότερο. Το kevlar είναι το ελαφρύτερο και ισχυρότερο από όλα, αλλά κοστίζει περίπου τα διπλάσια από ένα fiberglass.
Το βάρος είναι κάτι που επίσης παίζει ρόλο, ιδίως όταν πρέπει να μεταφέρετε το σκάφος σας μέχρι την όχθη του ποταμού και μάλιστα πολλές φορές είναι σε μεγάλη απόσταση από κει που παρκάρατε το αυτοκίνητο, συχνά δε μέσα από δύσβατα και απόκρημνα μονοπάτια.
Το 1931, ένας άνδρας με το όνομα Adolf Anderle έγινε ο πρώτος άνθρωπος που κατέβηκε με καγιάκ το φαράγγι Salzachofen. Αυτό μπορεί να ήταν η γέννηση του σύγχρονου σπορ του καγιάκ ποταμού ή καγιάκ ασπρισμένων νερών (αγγ. whitewaterkayak).
Τότε βέβαια το σπορ είχε περισσότερο το χαρακτήρα της εξερεύνησης. Σήμερα πια τα ποτάμια έχουν σχεδόν εξερευνηθεί και ο χαρακτήρας του σπορ είναι κυρίως ψυχαγωγικός.
Επειδή όμως ο εξοπλισμός αλλά και οι τεχνικές στο καγιάκ ποταμού εξελίχθηκαν, γίνονται κάποιες αναγνωρίσεις ποταμών κυρίως στην Ασία και στον Αρκτικό κύκλο, που παλαιότερα θεωρούνταν αδιαπέραστα αφού η ορμή των νερών και η φυσική μορφολογία δημιουργούν υδάτινα συστήματα θανάσιμα για την ανθρώπινη ζωή.